« انتظار »

با نوشتن این مطلب میدونم سیل اعتراضات و نگاه های آنچنانی رو برای خودم می خرم. شاید خیلی از بچه هایی که  مطالب منو می خونن ، دیگه نخونن. اما باید بنویسم.وقتی توی وبلاگ های بچه ها می گردم و مطالب رو می خونم می بینم همه ی بچه ها در یه نقطه به وحدت رسیدن: عشق به امام زمان.این مسئله باعث شد که من این مطلب رو بنویسم.

ما بچه مسلمونا با عشق علی متولد میشیم و مردی به جز علی نمی شناسیم. منم توی دلم این عشق رو دارم. انگار ایشون رو حس کردم.همینطور حضرت ابوالفضل رو . ایشون  رو هم عاشقانه می پرستم. و امام حسین رو. و بقیه رو شاید کمتر.اما امام حاضر رو اصلاً نمی شناسم. انگار هرگز حضور ایشون رو لمس نکردم. خوب حتماً قلب من زیادی سیاه و دود گرفته ست.

نمیدونم چند نفر از کسانیکه این مطلب رو می خونن میدونن که من ترانه می نویسم. ترانه که نه . بیشتر یه جور واژه بازی.یه جور دلنوشته. بگذریم.

آبان 84 بود .شب بود . خواب بودم. اینکه می نویسم باور کنید نه رویاست نه توهم . حقیقته. بدون ذره ای  کم و زیاد. حقیقتی که خودم هنوز توی شوکش گیجم. یه دفعه از خواب بیدار شدم .یه چیزی توی سرم بود. قلم و کاغذم همیشه بالای سرمه. برشون داشتم . قلم رو دستم گرفتم و کسی به جای من نوشت:

دوتا چشم منتظر برای تو خیلی کمه          آخه قصه ی نبودنت خودش یه عالمه

اینو نوشتم و خوابیدم . صبح وقتی بیدار شدم چیزی از شب گذشته یادم نبود. وقتی سر رسیدم رو باز کردم چشمم به این بیت افتاد. با خودم گفتم این نطفه ی یه ترانه ست اما نمی دونستم در ادامه ش چی باید بنویسم. فکرش رو بکنید یه نفر هست که شما نه درست می شناسیدش و نه دوستش دارید. خوب قاعدتاً آدم کسی رو که نمیشناسه نمیتونه دوست داشته باشه. و حالا من رسالت نوشتن چنین شعری رو داشتم . نمی دونستم چیکار باید بکنم. با مهدیه ( دوستم ) در اینمورد صحبت کردم و ازش پرسیدم که چیکار باید بکنم؟ مهدیه گفت الهه تو شاعر این شعری پس میتونی هر جوری که دلت بخواد تغییرش بدی . گفت عاشقانه ش بکن . یه عاشقانه ی زمینی .نوشتن از یه انتظار عاشقانه نباید کار سختی باشه. دیدم راست میگه برای من عاشقانه نوشتن هیچوقت کار سختی نبوده. دفعه ی اولم هم نبود. با این تصمیم قلم دست گرفتم. نوشتم .شاید ده بیت نوشتم . اما هیچکدوم راضیم نمی کرد. این واژه ها واژه ی من نبود. خسته بودم و کسل . میل نوشتن رو از دست داده بودم . گیج بودم.گذاشتمش کنار و گفتم ولش کن. یه هفته بعد داشتم راجع به این قضیه با مریم حرف می زدم . براش تعریف کردم که چی شده .مریم گفت تو چه اصراری داری که این شعر رو تغییر بدی؟ همونجوری که هست بنویسش . شاید این شعر یه الهام باشه. حرفش منو به فکر فرو برد . الهام؟ الهام به کی؟ کسیکه خودش رو هم درست نمی شناسه؟ کسی که عاشقی رو خوب یاد نگرفته؟

باورش سخته. همونطور که تعریف کردنش سخته. بعد از حرف مریم قلم رو دست گرفتم و در کمتر از یک دقیقه شعر رو کامل کردم. و ترانه ی انتظار رو اینچنین نوشتم:

دو تا چشم منتظر برای تو خیلی کمه                    آخه قصه ی نبودنت خودش یه عالمه                

برای رسیدنت لحظه ها گنگ و مبهم ان                واژه ها در تب و تاب وقت نازل شدن ان

آسمون مدتیه به ما نگاه نمی کنه                        دستای رو به دعا بغضش و وا نمی کنه

اگه در راه زمینی یه سر هم به ما بزن                    اگه قلب خسته خواستی ما رو هم صدا بزن

واسه من بهار یه فصل مرده و غم انگیزه

میدونم که روز رجعتت یه روز تو پائیزه

میگن اون تویی که نبض لحظه ها به دست توست            گفتن از تمام عاشقانه ها به قصد توست

تویی که وقتی بیای بین هزار تا پنجره                         میری سمت دو تا چشمی که برات منتطره

دل بی تاب من هم کاش انتظار بلد می شد                    واسه بالاتر پریدن از سیاهی رد می شد

خوش به حال کسیکه همیشه چشماش به دره                خوش به حال دلی که می تپه ، چون منتظره

واسه من بهار یه فصل مرده و غم انگیزه

میدونم که روز رجعتت یه روز تو پائیزه

الهه درویشی

آبان 85

 نوشته شده توسط الهه درویشی در سه شنبه 85/8/16 و ساعت 5:0 عصر | نظرات دیگران()